Interieurs

woorde of ware ’t niét z’n woorde, Jeannette? - die nog niet eens zekerheid gaf voor volledig - ik zeg volledig herstel. Wat moest ik als vader doen? Nou moet je niet eenzijdig redenere, Nanta. Nou moet je redenére, wat ik redenére noem. Niet redenere met je gevoel, maar redenere met je verstand. Objectief redenére, versta je.. . ?’ Jawel, jawel.’

‘Wat moest ik als vader doen... ? ’t Was net ’n gegeven voor ’n drama, niewaar? Ik verzeker je dat ik ’n strijd gestrede heb, waarvan Van Maurik of Beets of een van je andere auteurs iets gemaakt zou hebbe. An de ene kant me dochter an ’t lamentere en an ’t huile - an de andere kant me vrouw, die nét zo’n zielsmedelijde met jou had als ik. Hoé was ik in die dage, vrouw? Hóe was ik? Totaal kapot niewaar, totaal kapot. We ware allemaal kapot toen je trein wegree. ’t Was kompleet of ’r ’n dooie in huis lag. Ja, ja, ’t ware me dagies. Pour revenir a nos moutons: an de ene kant me dochter, an de tweede me vrouw - mezelf laat ik voor een ogenblik büite spel en an de derde kant jouw brieve. Mooie brieve heb je toen ge-schreve. Op mijn woord móóie brieve. Me vrouw las ze voor omdat Bets te veel huilde. Mooi gesteld. Heel mooi. ’k Wist niet da-je zo goed schrijve kon, Nanta. Maar alles en alles moet je begrijpe dat ik toen dacht: Nanta die is zo goed als opgegeve, Bruin ziet ’t donker in, en moet me dochter d’r toekomst, d’r jonge leven - zie je, nou moet je eens redenére an mijn kant, als vader, met je verstand, niet met je gevoel - verdoen - verdoen is ’t woord niet, maar je begrijpt wel wat ik bedoel - verdoen met ’n jongmens die een jaar, twee jaar, drie jaar sukkelend kan blijve, die niet in staat is te trouwe en als die in staat is,

93