Interieurs

‘Ja, zo ziek als ’k was wou ’k naar buite. .

‘Dat zou toch heel verkeerd geweest zijn

‘Da’s waar. Das volkomen waar. Maar als je nijdig ben

geef je je geen rekenschap, niewaar?’

‘Ja, dat is zo.’

‘Zo’n opgeschote jonge van ’n jaar of achttien ’n meid met stene smijte. . . Zou j’m niet afransele. . .’

Ja, dat is wel zo.’

‘Maar ’k kon de trap niet af.. . Weet je wat jicht is?’ ‘Nee - maar dat kan ’k wel ongeveer begrijpe.’

‘Zulke schooiers!’

‘Ze had ’n hele bult op d’r voorhoofd, Frits. Als ’t lager was angekome, was ze toch voor d’r leve ongelukkig geweest, niet?’

‘Ja, sneeuwballe kunne lelijk ankomme.’

‘In mijn jeugd smete we rojaal. En niet met stene.’

‘Ja, ja,’ zei mevrouw.

Frits voelde de grote, schrijnende gêne van het gesprek, waarvan de woorden klankloos drensden, als een masker voor nog niet rijp-te-zeggen dingen. Ineens verzette hij zijn stoel ’n eindje, wat de anderen dee begrijpen dat er gesproken zou worden.

‘En wat is er nu?’ vroeg-ie, met inhouden van wrevel.

‘. . .Ja, Herman, wat is er nu?’

‘. . Ja, nou móéte we is prate’ zei meneer, de pantoffel wiebelend op z’n afhangende voet: ‘Je zult destijds gebillijkt hebbe’ - nu hij moest uitleggen, nam-ie de meest zuivere toon van boeken-deftigheids-zinnen: ‘gebillijkt hébbe mijn schrijven van ’n maand of vier geleden.. .’ ‘Late we daar asjeblief niet verder over spreke, meneer. . . ’k Meende dat ’t voor ons alle ’t minst pijnlijk zou zijn. . .’

91