Interieurs

‘O ja. Da’s waar ook.’

‘Wat ziet-ie ’r patent uit/ zei mevrouw nog eens. Ze keek hem vrindlijk an en weer loomde de dompige stilte. Meneer wreef met ’n zakdoek theedruppels van zijn cham-berloek. Z’n hoofd was grijs, grijs van stoppelig haar, grijs van bakkebaarden, ’n Gouden bril sneed ’t roodbol-lig gezicht in twee. Mevrouw, zacht van ogenkijken met dezelfde, meer verouwelijkte trekken van Bets, met dezelfde pitten in de volle konen, zat vrindlijk, bescheiden met de handen in de schoot, blijjig-verwonderd over ’t rustig-gezonde van Frits, toch met iets verlegen-schuws om ’t zwijgen van haar man. Meneer had de bril in de linkerhand genomen, wreef de glazen met z’n zakdoek. Z’n rode koonen rimpelden in nadenken, de ogen kip-pig-verkleind waren in starre kijking naar de bril. Hij sprak niet. De dunne lippen spitsten saam tot een klein zoet mondje en de vingers bewreven het glas.

‘Is ’t klimaat hier geen érge overgang/ vroeg mevrouw nóg eens, verlegen om dit lange gezwijg.

‘Och zo heel erg niet / zei Frits óm wat te zeggen. ‘Nee zo heel erg niet.’

‘We hebbe hier anders gemeen weer gehad,’ zei meneer, die klaar was: ‘geméén weer... Sneeuw en kou... Heeft ’t in Wildbad óók gesneeuwd?’

‘Nee in Wildbad heeft ’t niet gesneeuwd.’

‘Nou, maar, hier héél erg. Niewaar Jeannette?’

‘Ja ’t was hier vinnig. . . En dan die jonges met d’r gooie

‘Jo hebben ze gesmete met ’n bal waarin ’n stéén was. .. En ik voor het raam met me zieke poot ‘Verbéél je, Frits, hij wou naar buite. . .’

90