Interieurs

‘Nog geen dertig?. . . Meneer is wel achtendertig. . .’ ‘Nou en ü ziet ’r nog geen vijfentwintig uit.’

‘Zie ’k ’r nog zó jong uit?’

‘O-gut!’

‘Je brengt toch alle brieve hier, die komme, Anne?’

‘Alle brieve? D’r komme geen brieve.. .’

‘Ik wacht al ’n week op ’n brief van me broer in Indië... al ’n hele week. . . Ziet meneer ’r heus niet vermoeid uit?. .. Je begrijp, je begrijp, niewaar kind, dat ik ’m niks durf vrage hè!. .. Ik dacht zo... ’

‘Nee hoor. Meneer ziet ’r uit om door ’n ringetje te hale.’ ‘. . . Wat voor ’n japon had mevrouw Peers laatst an -, me vriendin Jet... ’

‘Erreg sjiek.. . grijs met blommetjes.. .’

‘Wat zei ze toch in de gang tegen je.’

‘In de gang?... In de gang?... O, ze gaf me ’n fooi. . . Meneer heeft ’t laatst vergete, weet-u-wel. . . ?’

Spelend met een haakpen zat de blinde een ogenblik stil, glimlachte toen.

‘Je ben ’n handige meid, Anne. . . Hoe heb je gister die griespudding toch zo goed gekrege?’

‘Met beschuit ’r om heen. Heb u dat vroeger nooit gedaan?’

‘Nee, nooit.’

‘Met geraspte beschuit, begrijpt u? En dan in de oven.’ De vorken en lepels rinkelden in de hand van de meid. ‘Hoe oud ben je toch, Anne?’

‘In maart wor ’k twintig.’

‘Ben je nog zo jong, kind?’

‘Jong?. . . Jong?. . . ’k Diende al toen ’k veertien was.’ ‘Als je maar niet zo gauw gaat trouwe als me vorige

79