op de vensterbank, stak over naar de tafel, er langs, voorbij de andere armstoel en drukte op de knop van ’t schelletje. Beneden ging een deur open. De meid sprong de trap op bij twee treden tegelijk, klopte aan.
‘Heb-u gescheld?’
‘Ja, Anne. Hoe ver sta je met ’t eten?’
‘De aarpels staan op.’
‘En je spinazie?’
‘De schildwachies1 zijn klaar en de eiere doe ’k strakkies in ’t aarpelwater.’
‘En heb je an ’n beetje notemuscaat gedacht?’ ‘Notemuscaat en boter. . . Doe u sago in de abrikoze?’ ‘Nou, ’n tikkie, ’n heel klein tikkie.’
‘Dat dacht ’k ook. . . Wil u ’n koppie bouillon?’
‘Nee. Vandaag niet. Verlegt zo je eetlust...’
‘Meneer is vandaag laat, hè, mevrouw?’
‘Ja - meneer is laat. - ’k Zou maar vast tafel dekke, Anne.’ ‘Goed, mevrouw.’
De blinde keek de kamer in, de meid vol-open na.
‘Zag meneer d’r netjes uit toen-die wegging?’
‘Nou. Nét zo precies as altijd.’
‘Zag-ie ’r niet moe uit?’
‘Ohee nee.’
‘Vroeger was meneer knap, erreg knap, - maar in de laatste tijd is-ie oud geworde, erreg oud - je begrijp wel van al die omstandighede bij ons, niewaar?’
‘Nou, maak u maar niet ongerust. Meneer ziet ’r nog niks oud uit - hoe kom u op de inbeelding - je zou ’m nog geen dertig geve
78
1
Stukjes gebraden brood.