Interieurs

’m zag, telkens, Anne, die alles dee, ’t eten kookte, ’t huis schoonhield, ’t linnengoed uitlei, - die gisteren ’n beschuittaart gebakken had, n angebrande taart, die hij zo lekker vond, zo hérelijk, zó: wat-had-ie-ook-weer-ge-zegd, dat ’r gehinderd had? Anne dee alles. Die was nou huisvrouw. Als zij doodging zou hij met Anne trouwen. Anne, die zo precies z’n gewoonten wist, die ’t huis kende, die wist hoe-die z’n overhemden graag wou, hoe-die z’n thee dronk, Anne die zulleke lekkere beschuittaart kon bakke, Anne die hém hielp om haar op te passen, op te passen als ’n zieke met wie je zachies, heel-vrindelijk, meelijdend praat. Hóé had hij die meid angekeken toen ze geknield lag? Hoe? Als-ie ’r nou is knipogies gegeven had?. . . Of in d’r koon geknepen?. . . Jakkes, wat ’n vieze gedachten. Wat vies. Wat in-viés. Maar je kon niks weten. Niks. Je moest alles belüisteren. Wist ze wel eens hoe Anne ’r uitzag. Ze had ’n jong geluid, ’n jonge stem. Maar hoe was ze. Was ze mooi of lelijk? Ze was gekomen toen zij ziek lag en lusteloos en onverschillig voor alles wat leven heette. Zong ze nou niet in de keuken? Ja, ze zong. Gedempt klonk de stem achter de gesloten deuren. D’r is opbellen. Nee, geen jaloezie. Op ’n meid wer je niet jaloers. Wat ’n vernedering als je op je méld jaloers wer. Op ’n méld, die je zóveel in de week betaalde. Nee, hoor. Nee, hoor. Verbeel je, dat ook nog. Mevrouw op de meid. Hè-hè! - Op ’n meid. Op ’n dienstmeid. Met de handen gevouwen, stil in de wittige schijn van de sneeuwdag, lijnden haar ogen door ’t raam naar de besneeuwde volière. Mussen tjirpten in de sneeuw. Wat bleef-ie lang weg, ontzettend lang weg, wel ’n kwartier over de afgesproken tijd. - Zeker stond ze op, leunend

77