Interieurs

gekeken. Jawel. Als hij dacht dat zij naar ’t toneel keek en de ruzie toen, eerst in ’t rijtuig, toen thuis en in bed, toen ze zich omgedraaid had en ’m niet goeiennacht had gezoend. En d’r woede als-ie zich elke dag liet scheren, vóór-ie zijn baardje droeg. Wat was ’t ’n goddelijke tijd geweest toen-ie z’n baard liet staan, toen-ie ’r zo lékker-smerig uitzag, toen de andere vrouwen ’m oud begonnen te vinden, niet meer spraken van de ‘mooie Waanders’. Wat ’n heerlijke tijd. - Maar d’r was méér herrie geweest. Veel meer. Herrie elke dag. O, die middag toen ’r ’n briefje gekomen was, ’n briefje met ’n vrouwenhand en ze ’t opengemaakt had. Ja, toén was-ie woest geweest, woest en ruw. De dekschaal van ’t goeie servies had-ie met z’n mes stukgeslagen. Ja, en toen was-ie weggelopen, woe-dénd. Wat ’n avond toen. ’n Halve nacht op de kanapee an ’t huilen en kijken naar de klok en vóór uit ’t raam gaan liggen om ’m te zien aankomen en d’r angst, d’r angst, dat-ie zich verdronken had. Mal bakvisje dat ze toen was. Mannen verdronken zich niet, bédrónken zich als ze verdriet hadden. O ja. Wel ellendig om je man te zoenen op ’n mond die naar cognac ruikt. Maar ’t was alles haar schuld geweest, haar krankzinnige schuld. Bijvoorbeeld toen ook, toen Jet met d’r man waren komen dineren. En Bob zo lief dee. Zo misselijk lief. En naar boven liep in ’n draf om de nieuwgekochte vaasjes te laten zien en allemaal zulke attenties had, zulke overdreven attenties en ’n filipinne anging. Hij en Jet ’n fïlipinne. En toen zij an ’t bouderen toen Jet en d’r man weg waren, ’m geen antwoord geven en ’m uitschelden. Waarom was-ie toen zo woedend geworden? Om wat weer? Ze had gezegd. Wat ook weer? Jakkes, wat naar en laf waren die

74