Interieurs

‘Slik an me broek? Nee/

‘An die ene pijp. Blijf u maar staan.’

Stijfselkleren kraakten, ’n Nagel krabde over goed, de borstel rukte met zuigende schokjes heen en weer.

‘Dat hè’k niet gezien.’

‘Zit ook helemaal’ - de stem klonk benauwd uit een gebogen hals ‘helemaal van ondere. ’n Hele rand.’

‘Niet zo trekke, Anne! Anders rol ’k nog om! Hahaha! Wat heeft die meid ’n spiere, Amieke! Hahaha!’

‘Da’s nou iets van meneer! Hè!. . . Hèhèhèèèè!’

‘Over ’n half uur ben ’k terug, Anne. - Zul je ’n ogie op me vrouw houe?’

‘Zal ’k hier de aarpels komme schille, mevrouw?’

‘Nee Anne. - ’k Kan je wel schelle als ’k je nodig heb.’ ‘Nee. Nee. Doe dat nou liever niet. Als je struikelt is ’t te laat.’

‘Ik zal niet struikele. Ga maar gerust naar de keuken, Anne.’

‘Best mevrouw.’

De deur klopte tegen de houten post, knipte in ’t slot. Hij trok z’n bottines aan, telkens met inpersing van adem, met een gezuig van de voet tegen ’t leer, met een plomp als de bottine aanschoot.

Zij, stil, nerveus, zag hem bij de ronde tafel, lachend, neerkijkend op de meid, op de vrouwenvorm van helder -paars en stijfselwit - en ’t lachen - én ’t vrolijk-luchtige hahalachen. - Niet zo trekke, Anne. - Wat heeft die meid ’n spiere. - Niet zo trekke - én ’t weerom lachen van de meid, de gebukte meid in ’t paars en wit, bij de zwarte broekspijp - én het rulle gaan van de kleerborstel - haha-hahèhèhè.

69