Interieurs

‘Lang? Lang?’ begon hij ongeduldig.

Maar ze zat zo droevig-hulpeloos in het witte licht van de sneeuwdag, dat-ie ineens, zonder overgang in de ouwe toon van vrindelijk meelijden sprak:

‘Sta ik lang? Hoe kóm j’r op? Nee, hoe kóm j’r op? Gewoon me wat opgeknapt.’

Hurkend in de stoel, achterover, de ogen sluitend, ’m niet gelovend, beluisterde ze wat-ie nóg deed. De kleerborstel schuierde over het goed. Niks vergat-ie. Alles dee-die van élke dag, precies, zeker, accuraat. Nu liep-ie naar de bel. In de keuken beneden tikkelde de schel met hees gerinkel.

‘Ben je niet goed, Amieke?’

‘O, jawel. Jawel.’

‘Je ben zo stug, kind. . .’

‘Zul je je verbeelde.’

‘Ik blijf maar ’n half uurtje weg.’

‘Niét zoene - pas op de meid.’

Met de blinde ogen keek ze naar de deurknop, boog ’t hoofd wat, luisterend, luisterend, alle ritselingen, elke kraking, elke voetstap omzettend tot een scherp belijnd verbeeldingsbeeld.

‘Heb u gebeld, mevrouw?’

‘Nee Anne, ik. Me bottines.’

‘Hè’k nét meegebracht, meneer.’

De voetstappen donsden toe op elkaar over het tapijt. De bottines plakten even samen, leren geluidje.

‘Mooi. En me overschoene?’

‘Staan benede - heb ’k afgewasse.’

‘Mooi zo.’

‘Weet u dat ’r slik zit an uw broek?’

68