Interieurs

Max en Esau, zoontjes van oom David. Levi fluisterde verlegen met de voorzanger, die ’m kende van z’n bar-mitswe.

Telkens ging de bel over. Fritsje had ’t druk bij het deur-koord. Het was kwart voor enen. Ben, gewichtig, droef-ernstig-geaffaireerd, ontving, lichtjes-buigend bij elke condoléance. Van Zuilen, de overbuurman, in nieuwe geklede jas, hoog en deftig, was bij hem blijven staan, als christen heer die ’n streepje voor heeft. Drie grote kransen waren er bij gekomen van groen en witte kelken. En met elke nieuwe bezoeker werd ’t gonzerig-benauwd-stil-ler, werd de gêne van de een voor de ander groter, schoven de groepjes, vóór, wat op naar de raamzij, waar Bram en Maxje door de gordijnreet gluurden.

De vrouwen zaten stil, zonder gepraat, in heller licht dan de herengroep, - tante Duif, breed, waardig in glans-plooien van zwarte zij naast de weduwe; - Toos, wit-rus-tig, met dof-rode ogen, Jet wakker-geworden door de mondaine beweging; tante Mathil en tante Berta op de zalmkleurig-moiré tabouretjes bij de glazen kast met pullen en vaasjes. Een verre neef uit Groningen, fris-rood van de straat met levendige joodse kroeskop, maakte z’n beklag, ingehouden-zachtjes, schoof onhandig weg als de anderen, verlegen met z’n houding in de zoetweeë warme atmosfeer. En dan kwamen twee vrienden van ’t huis, Kruif en Boonevanger, kennissen van mevrouw, keken eerst onzeker in ’t half duister van de voorkamer, bogen voor de kantoorklerken, zagen de achterkamer in zachte tinting van gaslicht, met de bloemen in de eenzame leunstoel, met de hoogglazen teder lichtende penant-kast, met de stoelen van zalmkleurig-moiré en verguld

56