Interieurs

De omkringde ogen van ’t bleek jodenjongske droomden in de daglicht-lijn van ’t gordijn.

‘Wat zal Moos Krijn kijke, hè, as-die ons in ’t rijtuig ziet stappe, hè. . . ?’

‘Echt. . . Wat écht!. . . Kijk die vent is - die laat z’n aard-appele valle. .. Poe-oe!. .. Poe-oe. . . !’

‘Pas op, jö!’

Zacht mepte oom Jemp op de hand van Maxje, die ’t gordijn vasthield.

‘Maggie niet doen. . . afblijve hoor.’

Even wachtten ze.

‘Kijkt-ie?’

‘Nee. . . Lach dan ook niet.’

‘Ka-jij de koese telle?

‘Nou d’r benne d’r ’n hoop. . . wad e koese. . . wad e koese ... ’

‘Modde we lang rijje?’

‘Nou wel ’n hallef uur. .. Pas op voor oom.’

Fluisterend smoezelden de twee bleke jodenjoggies, gluuprig kijkend door de gordijnreet, kinderlijk-blij met de volte buiten, met de file rijtuigen, die tot achter in de straat stonden.

‘Waar is ome nou?’ vroeg Maxje weer, groot van ogen, met een zachtjes-wellende angst voor de fluisterstilte achter, voor al ’t zwart en de stemmigheid.

‘Bove

‘Bóve?. . . Wat doet-ie daar?’

‘Nou. . . wachte. . . ’

‘Waarom komt-ie dan niet hier?’

‘... Hij is ommers dood... gammer... ’

. ,0. . . Nou moste we zame in die koes magge rijje,

51