Interieurs

omdat ze zelf niet an ’t ergste geloofde. - Maar tóén die krankzinnigheid. - En dat waken. - En die vermoeienis. - En zo geleje als die had. - De goeie engel. En gestorve met haar hand in zijn hand. - En dat ze ’t Aaron en Ben niet kwalijk nam, want als ze ’t ’n jaar vroeger gewete had, dan was ze gék geworde - gék - gék... en nou nog had ze moeite om te denke dat God ’t gewild had. - Was ’t n goeie God, die zülleke dinge dee - zó ’n brave, eerlijke man wegneme van z’n vrouw - was dat ’n Gód. . . Tante Duif, diamantringenhanden op zwaar-zij den japon, gelig-rimpelgezicht onder zwart-glimmende ban-deau, zei vermanend-ernstig achter de rug van tante Ma-thil, ’n Hebreeuwse spreuk, die niemand begreep. Tante Mathil keek verrast om, groette beleefd: ‘Dag juffrouw/ wat tante Duif dee opkleuren van drift. . . Juffrouw!. . . Jüffróuw!. . .

In de suite begon ’t warm te worden. Vóór zachies-pra-tend waren oom David, oom Jemp, de vier zoontjes van oom David; - achter, de weduwe, Toos, Jet, tante Duif, tante Mathil, oom Frederik en Louis, de student. Gasvlammetjes in gebloemde ballons kruifden zachte goud-tintingen op het koper van lustres, op de schakels der dikke, rondende kettingen. Door de reten der gordijnen pluisde verdwaasd daglicht. Vóór stonden hoge massieve stoelen, een gebeeldhouwde boekenkast, een massale dof-bruine tafel - achter, bij tante Duif was een glazen penant-kast met aardewerk, wit- en blauwe vazen, Chinese poppetjes, urnen, bakjes, rariteiten. Voor pendant had die een glazen lage buikkast, gevat in vergulde ornamentiek, met Delfts aardewerk, pullen, drinkkannen. De tabouretten, de stoelen hadden dof-gouden leunin

46