Interieurs

werd-ie weer zenuwachtig door Berta, die met Geertje in de zilverkast scharrelde.

‘Is ’t nou nóg niet klaar - God, ’t is twalef uur - over ’n uur zijn de mense hier.’

‘Wat is u ópgewonde,’ zei Berta, gepikeerd: ‘ze zijn er toch nog niet.’

‘Dat zég ik ook niet, dat ze er zijn, maar ellek ogenblik kunne ze kóme.’

‘. . .Als ’t zóver is, heb ik hier niet meer nodig. Wat ’n nodeloze opwinding.’

‘Ik ben niet opgewonden, tante - ik wou de boel graag nétjes hebben - met ’t nodige decorum - we zijn in een sterfhuis. . . Taisez-vous donc devant la servante.. .’ Aandacht werd afgeleid door Frits, die een krans én een tak in z’n garen handschoenen hield.

‘Geef maar hier, Frits - Van z’n whistvriende - Van Soesman, Ledder en Kaas - Wat zijn al die mense attent -Dat roert je - Dat doet je goed, hè, mama? - Doet ’t u geen goed, dat-ze. . . Ach hóe aardig, een tak van de meisjes van tante Mathil - Hoe aardig, ma, van Mies, Claar en Nelly - hoe touchant, hoe verbazend-attent. . . Vin je niet, Toos. .. kom, niét zo prakkizere. . . Is d’r ’n lepeltje hier?’

‘.. .Berta. . . heb je ’n lepeltje?’

‘Waarvoor is ’r ’n lepeltje nodig?’

‘Geef ’t nou maar, geef ’t nou maar. . . Laat Geer is ’n glas brenge. . . Levi, haal jij is ’n glas uit de keuken.’ ‘Nee, Ben, geef me niet meer van dat goed te slikke.’ ‘Kom - kom - kóm. Ik weet wel wat góéd voor je is. . . U ook ’n paar druppeltjes mama... Geloof me ’t is góéd. .. De dokter heeft ’t me spéciaal gezegd... Jij ook ’n slok-

44