Interieurs

over zijn durven, haperig, schuchter-bewegend het snoe-kenkopje.

‘Nee, mijnéér.’

Daarmee lag ’t gesprek nogmaals paf.

‘Ga u niet zitte, oom?’ vroeg Toos, achter haar zakdoek. ‘Zitte. . . Nee, ’k sta liever.’

‘Ja, die staat nou altijd,’ zei tante.

‘Zid ik niet genoeg as ’k werrek?’ vroeg oom.

‘Nou laat oom staan als die wil,’ zei Jet.

‘Ik sta liever dan dad ik zit,’ beweerde oom wéér.

‘Nou goéd, - blijf dan staan,’ zei tante.

‘Wel, dag Jemp. . . da-ag Duif - jullie benne vroeg -Wat zeggie? - Watte?’ Oom David kwam binnen met z’n vier zoons.

‘Dag tante, wél gecondoleerd.’

‘Dag tante ‘Dag Jetje.’

Aarzelend gaven ze handjes, in zwartgaren handschoenen, de joggies, fluistrend sprekend, schuw bij de drie vrouwen in rouwkleren, schuw in de warme kamerschemering - fris als ze kwamen van buiten.

De vier neefjes hokten bij elkaar in de voorkamer. De oudste droeg al ’n hoge hoed. Oom David, hinderlijk van harde stem in ’t sterfhuis, praatte met ome Jemp, die z’n best dee, om niet hard terug te praten.

‘Is je zoon Jacob d’r niet?’

‘Nee, die het infloe-enza.’

‘Watte?’

‘Infloe-enza

‘Wat praat je toch zachies.. . ’k Versta geen woord.’ ‘Die is niet goed in order.’

41