Interieurs

op de schouder, speldde ’t visitekaartje los, liet ’t Toos lezen.

‘Hoe lief, hoe lief, van die vreemde mense,’ snikte Toos. . . ‘zulleke goeie mense ‘Van Bertelse, ma.’

‘Wat n nette mense.’

‘Vanmorge hebbe ze ’n brief ook gezonde. . . Heel attent. . . Héél attent.’

‘Hangjas, meneer,’ waarschuwde Fritsje, die aanklopte. ‘Ga je mee, Aaron?’ zei Ben.

Ze hadden ’t zó geregeld, dat Ben beneden zou blijven om ‘te ontvangen’. Aaron zou boven letten op de wakers en de dragers. Alleen kon je die lui natuurlijk niet laten. Niewaar?

Dan kwam Louis, aanstaande van Jet. Over ’n paar maanden zou die meester in de rechten zijn. Hij was klein, bleek, met scherpe, joods-aristocratische trekjes, ’n Stalen lorgnet knipte op z’n smalle neus. Flegmatisch, afgemeten in z’n bewegingen, gaf-ie z’n aanstaande schoonmoeder ’n hand én Toos ’n hand én z’n meisje ’n hand, boog voor tante Duif.

‘De aanstaande van Jet, mijnheer Louis Frank,’ stelde moeder voor. . . ‘m’n schoonzuster, mevrouw Revita.’ Onzeker knikte tante Duif. Uit de hoogte, afgemeten, zeer correct in z’n zwarte rok boog de student in de rechten. En ’n effen stilzwijgen benauwde de kamer door de strakke deftigheid van de aanstaande. Oom Jemp, die in de voorkamer drentelde en de schilderijen bekeek, wiebelde ook binnen, zanikend an z’n boord dat te hoog was voor z’n korte nek, verlegen in deze entourage van niet-opzichtigheid.

39