Interieurs

in de rouw. . . had dié buurvrouw ’n koosjere worst gebracht. . . dié ’n paar pond suiker. . . dié eiere. . . om te versterreke. . . toen de lawaaie afgelope was. . . Maar zo’n gotspe. . . over de wijnkast te gaan... en bouillon-koppe an de meid gewe... en sherry en madera-glaze uitzette... en de taarte uit de doze te hale. . . van ’n koosjere bakker... ógh. .. koosjer voor vandaag... En zo’n vrindelijk knikkie. . . ógh... en alles op ’t laatste nippertje... Je kon wel zien dat ’r hande verkeerd stonde.. . dat ze schooljuffrouw was. . . Zo’n lief knikkie van d’r. . . ógh... In plaats dad ze d’r behoorlijk condoleerde met ’t verlies van d’r broer, zoals Ben gedaan had. . . ógh...

‘Huil nou niet meer Chris,’ zei ze dan weer, haar ringen-hand op ’t zwart crêpe leggend:/. . .Hij heit ’t goed, nie-waar. . . Nou is die uit z’n lijje, niewaar. . . Had-je liever gewild daddie ziek was blij we lewe?. . . Kom nou, Chris-tien.’ Achter haar zakdoek huilde de schoonzuster stilletjes. . . stilletjes, stilletjes.

‘. . . Kom nou. . . Mijkel-olef-e-sjolem heit ’t góéd. . . Wat kan-je béter hebbe?. . . Kom nou.’

Frits, kantoorlopertje van Ben, die op de deur moest passen, ’n wit gestijfseld dasje droeg, met witgaren handschoenen om de dikke vingertjes, kwam met ’n krans binnen, de eerste. Oom Jemp nam ’m an, lei ’m in de grote leunstoel van Mij kei, die in de achterkamer stond. Toos en Jet, die ’t zagen barstten weer los in snikken, tegen elkaar aangeleund. Oom Jemp eventjes verlegen door dat gesnik, dremmelde bij de stoel, keek schuw naar ’t visitekaartje dat op de linten gespeld was. Ben kwam z’n vrouw troosten, sprak fluisterend bij haar oor, klopte Jet

38