Interieurs

heid kwijt. Haar zwarte, kostbare zij, haar bloedkoralen in goud gezette oorknoppen, haar bloedkoralen in goud gezette ketting, haar échte diamanten ringen werden weggekeken door de jeugd, de bevalligheid van schoonzuster, toen-die nog in haar fleur was. Zo véél als Duif was in kringen van diamantslijpersvrouwen, zo weinig was ze hier. En Mijkel, die wel is bij haar kwam oplopen, was óók de oude Mijkel niet meer. Met z’n zwager Jemp, die zich van slijper tot baas opgewerkt had, kon-ie niet overweg. Jemp, die in de voorkamer, waar het gaslicht brandde, zachies praatte met Ben en Aaron - oom David was er nog niet - was druk van gebaren, schraal, levendig mannetje, met zwart ringbaardje, snoekenkopje en gitzwarte lichtende oogjes. Z’n mond kauwde zonder op-houen. Zijn handen die de eigenaardige wrong van ja-ren-lang tangen-vasthouden hadden, bewogen onrustig, argumenterend, met een bovenliggen der palmen, met een strekken der vingers.

Tante Duif troostte haar schoonzuster nóg eens, deelnemend, zelf huilend. Maar an haar aandacht ontging niets. Het dure tibet en de crêpe-deftige oplegsels van de drie japonnen ergerden haar en tegen ’t vriendelijk knikken van Bertha, een zuster van haar schoonzuster, die vandaag met Geertje ’t huishouen dee, had ze wel snibbig willen uitvaren. - Zo è gotspe van die familie van d’r schoonzuster - allemaal mense van niks - nette mense - maar mense van niks - dochters van ’n gewezen officier van gezondheid - zonder ’n cent inkomme - maar ’n gotspe... ’n gotspe allemaal - ógh. - D’r hóórde niks an ’t huishoue gedaan te worde. . . toen haar vader gestorre-we was. . . hadde ze sjiwwe gezete. . . sjiwwe... en niét

37