Interieurs

die hij zo onbelangrijk vond, tegenover zijn eenvoudige fantasie van God?. . . Wat ’n péstluchtje was hier. Oom inschreeuwend tegen ’t vet-zwarte smausje, hem ’n snuifje presenterend, - Ben an ’t zagen over de volgkoetsen, in de warm met ’t christenkantoorpersoneel, dat-ie liever niet samenplaatste met ’n handelaar in augurkjes van de overzij, die zo’n verschrikkelijk joodse spraak had. Wegschemerend met de gedachten naar boven in de sterfkamer met de brandende kaarsen, zag-ie glim van verwilderde ogen, verwilderd in dorst-waanzin en bloedrig lidteken op het eerwaardig hoofd, dat zich gekwetst had tegen het ijzer van ’t ledikant. Dat zag-ie alles strak, droog-strak, zonder vermogen om te huilen.

Terwijl was Ben gevorderd aan rijtuig nummer tien. Hangjas stak telkens ’t afgekauwd potlood in z’n mond, zocht naar de naam, zette er het nummer achter. Hij schreef op ’t tafelkleed. Als-ie hard-andrukte duwde ’t stompe potlood ’t papier stuk, likte-die er nog eens aan en schreef met een sopje van potlood en speeksel. Dan wou oom de lijst óók eens zien. Ongeduldig, dat ’t nóg langer duurde, stampvoette Ben, hield zich in voor de twee joodjes. En oom, aandachtig, opzoekend de cijfers met z’n wijsvinger, las de namen één voor één. Ja, zó was ’t wel goed. - Maar of ’t niet beter was de christenhere bij elkaar te plaatse? - Wat Ben dee opstuive. - Zóveel moeite had-ie ’r nou mee gehad, dat-ie niks meer veranderde. - Anders kon je wéér van voren af aan beginnen. -Je kon toch, in gosnaam, Dikkels, zo’n in-nette vent, niet in ’t zevend rijtuig stoppe. - En Baak was wel ’n héél fatsoenlijk man, maar met Dikkels in één rijtuig, dat ging niet. - Niewaar? - Baak met z’n prutszaakje samen

32