Interieurs

Kamer van Koophandel, zo’n in-nette vent, die nooit anders dan op ’t kantoor van schoonvader geweest was, om posten assurantie af te sluite en die meereed uit genegenheid voor Mijkel, die ’m zo net behandeld had bij de brand van de graanpakhuizen - én Van Zuilen, de overbuurman - dié twee waren lastig. Daar zat je mee in. De neven gingen vóór. Maar Dikkels, samen met de huisvrienden, met Brammetje Soesman, Tobias Ledder en Daantje Kaas - de whistvrienden van Mijkel, die elleke zaterdagavond met ’m gewhist hadden, tien jaar lang, dat ging niet, dat ging niet.

‘Als ’k Dikkels bij jou in ’t rijtuig zette mét Kaas en Van Zuilen?’ Hè? Wat?’

‘Mij goed,’ zei Aaron, onverschillig. Tegen de deur leunde-die, viés vindend de levendige aandacht van Ben, vies óók de intimiteit van oom David met ’t vet-zwarte joodje. Moe van het meewaken, moe van de oppassing van de krankzinnig-geworden ouwe man, aan wie hij zoveel, zo alles te danken had, was hij nou beu van het goor begrafenis-gescharrel. - Wat deeë ze als lompe idioten. -Met d’r geredeneer over ziektes, waarvan ze niks wiste -ziektes, waarvoor ze zo bang ware. - Wat viel Ben ’m tegen. Ben met z’n angstige zorg voor ceremonieel, Ben met z’n inspanning om niemand te froisere - alsof ’t een bruiloftstafel was. - En dat vieze smausje met z’n ongeschoren, fletse gezicht. - En die andere met z’n loshangende knopen en z’n bibberhandje. - Ware dat schat-kistbewaarders van joodse traditie - waarvan-die uit z’n kindertijd herinneringen had, toen z’n vader en moeder nog leefden - joodse traditie, waarvoor oom David in vuur kon gerake - joodse traditie waarvan-ie niks wist,

31