Interieurs

letterlijk niks tot voor ’n maand - 20 gezond at-ie en zoveel dronk-ie. - Die at meer dan z’n vrouw en z’n kindere bij mekaar. - Mijkel had óók schrikkelijk gegete, hoofdschudde oom David dan - die kon ongeloge ’n halleve rib an en ’n hele schaal aardappele - maar ze wiste ’t dattie suikerziekte had. - De neef, meneer Aaron Pruim, die daar stond, was student in de medicijne - die had toevallig de urine onderzocht, ’n jaar, ruim ’n jaar geleje, toen Mijkel ’s ’n paar dage niet lekker was, ’n gewone verkoudheid - die had ’r suiker in gewonde - wel vijf-zes procent. - Tetetetè. - En toen hadde ze ’t eerst niet geloofd. - Maar Aaron had de urine an de huisdokter gegeve - en die had ’t óók gezegd - en toen hadde ze niks an Mijkel gezegd en niks an z’n vrouw - maar Toos en Jet, de dochters, die hadde ’t gewete . . . Tetettè. - Tetetetè. - En dan vertelde Snoek weer van Pommademan en schreeuwde oom: wat-te, en keek Snoek met klein-zwarte oogjes van het kapot jasje van oom naar de correcte jassen van de twee andere heren en grolde de kwaadaardige minachting in ’m op voor de chazzervreters, die óók jood ware, ook jehoe-diem, die zich schaamden voor d’r gelóóf. Ze hadde ’t wel niet nodig om zich morrege ’n krieje te late snij je, maar an d’r risjes-ponem zag je wel, dat ze ’t evenmin zoue doen voor d’r eige vader. Hangjas zat voor de tafel en nummerde de heren op ’t lijstje.

Ben, naast ’m gebogen, wikte, overwoog, was ’t ’r niet over eens of Dikkels in het vierde of vijfde rijtuig moest. Z’n plaats was in ’t vijfde, eigenlijk in ’t zesde, maar ’t was lastig met hém en met Van Zuilen én met Baak. Dat ware christenen. Baak was minder. Die was huisvriend. Die ging véél met joden om. Maar Dikkels, lid van de

30