Interieurs

‘Laat maar eens voelen, malle jongen, ’k Heb ’n dame onder m’n patiënten die net zo doet als jij, hahaha! Nee. Koorts heb je niet. Kom zet ’n ander gezicht! Je moet je niks inbeelden.’

‘Ik beeld me niks in.’

‘Is ’r soms iets gebeurd dat je hindert?’

‘Nee.’

‘Ga dan mee naar beneden.’

‘Nee. Laat me maar hier zitten.’

‘Heb je je drank goed ingenomen?’

‘Ja. Ja. Wat zanik je! Je doet alsof ’k op sterven lig.’ ‘Goed zo. Snauw me maar af. Was je vanmorgen bezweet toen je wakker werd?’

;ja.’

‘Zo-zo vadertje. En waarom ben je vanmiddag niet wezen wandelen?’

°k Heb gewandeld.’

‘Niewaar jongeheer. Je ben vijf minuten uitgeweest en toen heb je liggen slapen tot Dadelaar kwam.’

‘’k Was moe.’

‘Hoe heb je geslapen?’

<    j

‘Nou? Krijg ’k geen antwoord?’

‘Beroerd. Beroerd. .. Hou nou asjeblief op. ’k Ben kregel. Laat me hier zitten en neem geen notitie van me.’ Hij draaide het hoofd af naar het raam, verveeld kijkend naar het glinsterglas, waarin hij de lamp weerspiegelen zag en ’n glimming van een stoel. Aandachtig-ernstig keek André naar het bleke gezicht, waarin scherp de magere neus stond.

‘Ik zou je wel eens willen onderzoeken, Bep.’

168