Interieurs

‘Onzin! Larie. Niet nodig.’

‘Zou je dat nu maar niet aan mij overlaten, lastige jongen? Trek je jas en je vest eens uit.’

‘Nee.’

‘Wat nee? Wees toch niet zo kinderachtig.’

‘Nee. Niet nodig. Mij scheelt niks.’

‘Zoveel te beter, ’t Is ’n lichte moeite om je even te kloppen, niewaar?’

‘Nee. Dank je.’

‘Dus niet onderzoeken?’

‘Nee.’

‘Hum. . . Enfin, morgen dan.’

‘’k Ga morgen wég.’

‘Wat beweer je?’

‘Morgen ga ’k weg.’

‘Dat zul je wel laten, hè? Wat zijn dat voor fratsen? Je ben niet goed in orde. Als ik dat zeg kun je me geloven. D’r is geen kwestie van da’k je op reis laat gaan. Hoe kom je op de zotte inval?’

‘Ik zeg je da’k morgen heenga.’

‘Jawel. Daar prate we nog wel eens over, hè? . . .Je bent heel erg overspannen. . . Rust jij eerst maar eens uit, vadertje.’

De kalmerend-zekere toon van André prikkelde Bep inééns tot een uitval van woede.

‘. . .Zó. Ben ik overspannen? Praat jij maar sussend met me alsof ’k ziek ben. Ik zeg je da’k ga en voorgoed ga. .. en nooit weer bij jou terugkom.. . Nou wéét je ’t!’ Lichtelijke verbazing kwam over André. Maar de rust van de geneesheer die met ’n patiënt praat, overheerste. ‘Goed. Best. Niemand houdt je tegen, Bep. Maar blijf

169