Interieurs

‘Tant mieux... Jij verbrüüt!’

Driftig stond hij op, liep de kamer uit, sloeg de deur achter zich toe.

‘’k Maak me bezorgd over z’n prikkelbaarheid,’ zei André.

‘Rust. Rust,’ meende Dadelaar.

Op z’n kamer, boven, stapte Bep driftig heen en weer. Eindelijk was de ruzie er. Hij had zich genoeg ingehou-en. Nou bedankte hij er voor. Morgen ging hij z’n koffers pakken en bonjoür! Dagen had-ie ’t aangehoord. Dagen en dagen. Bah, wat ’n gezelschap! Bah! Om je dood bij te ergeren. Daar was-ie voor naar Holland gekomen. Ezel. Uilskuiken. Om André op te zoeken, André die tóén ’n hartelijke, mooie natuur had, die méédwepen kon over mooie dingen van kunst. Nou was-ie precies als de andren. Als je ’n timmerman tegenkwam, sprak je na ’n kwartier over hout. ’n Toneelspeler verveelde je met z’n geleuter over rollen en krantenrecensies, ’n Effectenmakelaar kwam eerst los als je begon over shares en dividend. De hele wereld hing an elkaar van individuen met ’n armoedige horizon van kleine, klamme belangetjes. Elk keek zich dood op het doen van elke dag. En zo waren André en Dadelaar twee gewone kruideniers, twee handelaartjes in mensenziekten. Bah! Bah! Wat ’n métier! Je gevoel verstompen in mooie gevallen! ’t Was om te schaterlachen. André in extase over twee ruggemergs-aandoeningen. En elke dag die verhalen, dat stom cynisme. Van ’t ergst sterfgeval kwamen ze thuis met eetlust. Lijden van de mensheid was ’n zaakje geworden, ’n zaakje om van te leven, ’n zaakje waarbij en waarvan je je fij

163