‘Wat is daar voor gemeens an?’
‘Nou, dat is gemeen/
‘Ik vertelde van ’n geval van vanmorgen, ’n Vrouw met ’n. . . nee, juffrouw stop je oren maar niet dicht. . . met ’n zonderlinge vergroeiing van de maag. We hebben ’r opengepeld, de maag ’r uitgenomen en ’t zaakje weer nétjes dichtgenaaid. . . Morgen haalt de familie ’t goeie mens om ’r te begraven en weet van niks. Dat vond je broer geméén! Nou vraag ik je. . .!’
‘Dat gebeurt düizendmaal, Bep.’
‘Zo.’
‘Elke dag/
‘En wat zoü ’t?’
Kregelig hield Bep z’n vork vast.
‘Wat ’t zoü? Da’k ’t verduiveld gemeen vin. Doen jullie dat bij rijke lui ook?’
‘Als we kunnen, ja.’
‘En zég je ’t an de mensen?’
‘Nee, natuurlijk niet. Dat zou nutteloos herrie geven.’ ‘Daar heb je ’t! Dus dat gaat allemaal geniepig? Jullie snijdt maar uit wat je houen wilt en bedot de familie.’ ‘Hè, wat ’n uitval! Wordt ’t gedaan voor de wetenschap, ja of nee? Hoe wou je anders bewijzen hebben? En je studenten? Wat doen ze op de snijkamers?’
‘Allemaal geen argumenten. Je hebt niet ’t recht over iemand te beschikken die geen wil meer heeft. Als vader bijvoorbeeld in ’t Gasthuis gestorven was, zou jij z’n lijk dan verminkt hebben voor jouw wetenschap?’
‘Dat weet ’k niet.’
‘Wéét je dat niet.’
‘Ik geloof van nee. Maar je redeneert absoluut vals, Bep.
160