Interieurs

zijn wrok, in zijn verbitterdheid, in zijn gevoel van veróngelijkt te zijn.

‘Zo. . . Dus je wil niet... Je wil niet... O God, mens als ’k me niet inhield. . . niet inhield voor de meid Heftig liep hij op en neer, op en neer, zelf nerveus, haar nerveuzer makend - toen met een ruwe ruk aan de stoel, plofte hij neer in de fauteuil bij het raam.

Zij zat in de lichtkring van de lamp - hij bij het raam. En ze zagen elkander nu niet, beluisterden elkanders kleine geluiden. Meer omschuivend, geïrriteerd, moe, wilde hij door de ruiten kijken. Maar het was zeer donker buiten en het glimmende, matte glas deed hem de kamer zien, de gehele kamer, als een zacht interieur in goudwaas. Alles spiegelde vredig in ’t glas, het behang, de tafel van wit met de zilveren vorken, de glazen, de schalen, het olie-en-azijn-stel, de waterkaraf - daarboven de gaskroon met de gebloemde ballons - en daarvoor onbewogen haar kleurig silhouet, de buste, de steunende armen, het hoofd met de wazing van haar. Maar nu was hem dat alles vijandig, hatelijk, bezag hij het met ogen van woede. Ze had hem geduwd, gedüwd. . . O, wat haatte hij die vrouw, die telkens het equilibre in zijn leven verbrak. Wat haatte hij haar. En dat ’r nooit ’n uitweg kon komen, nooit -, dat ze an elkander vast zaten, vast, vast -zij aan hem - hij aan haar - Koos die had ’t zelf arm -Koos zou ’r niet in huis nemen - Koos met z’n zes kinderen en ’n ziekelijke vrouw. - O, wat ’n ramp. - Die ruzie. -Die ruzie. - Dat niet bij elkaar horen, dat telkens overhoop liggen. - En d’r waren toch wel andere vrouwen -vrouwen met n lief humeur - die niet uit alles venijn zogen - niet zo hatelijk eigenzinnig waren. - Daar had-ie

147