Interieurs

met de bruin-gebraden haas. God, god, wat ’n leven! En waarom had ze dan maar niet dadelijk ’t gehakt gegeven? En als ze ’t gehakt had gegeven, zou ’r geen ruzie van gekomen zijn. Hij woü geen haas. Die haas had-ie voor Kóós gekocht en omdat zij gedacht had dat-ie ’m voor Süüs wou, vertikte-die ’t om ’m zelf te eten. Dat was logisch. Nou. Enfin, ’t Is weer gepasseerd ... en ’n doodzonde is ’t ook niet - en ze dee ’t ook wel misschien met ’n goeie bedoeling - en ’t was voor ’n vrouw toch óók niet aangenaam als ze zórg an ’t eten besteed had, dat alles koud werd. Dat herinnerde-die zich nog van z’n moeder die ook wel is zo gehuild had - en hoe kinderachtig hij ’t dan van z’n vader vond om zon herrie over eten te schoppen. Maar hij schopte geen herrie over ’t eten. Hij maakte nooit aanmerking, ’t Was hier de kwestie van. . . Nou óók goed. . . Maak ’t maar weer in orde. Ze heeft toch zo d’r best gedaan. En anders weer ’n hele verstoorde avond, dat je niet werken kan... of uit verveling naar ’n koffiehuis loopt!. . . En hij móest vanavond werken. Anders kreeg-die morgen last met z’n patroon. En met die papieren kon je toch niet naar ’n koffiehuis gaan... En ze was au fond zo’n goeie, beste meid. . .

‘Kom nou Til,’ zei hij zacht, knielend om haar gezicht te kunnen zien: ‘kom nou. . . Laten we maar weer goed worden

Maar zij overspannen, opgehitst door zijn gezwijg, zijn heen-en-weer lopen en de tragedie van het koud-gewor-den eten, schoof haar stoel driftig achteruit, hem half-wegduwend.

‘Laat me met rust, judas, sar!’

Haast verloor hij zijn evenwicht. Dat zette hem weer in

146