Interieurs

weer heengaan, zelf voelend dat ze te veel was.

‘Wacht even, Jans. . . Neem ’t ineens mee. . . Heb je aardappelen achter?’

‘Ja meneer ‘En groente?’

‘Nee meneer

Hij, haastig, onhandig, sneed een brok van het gehakt, lepelde groente, lepelde saus, daarbij morsend op ’t wit van de tafel. En dan proberend komedie te spelen, om te verbérgen, te verbérgen de ruzie, lachte hij flauwtjes, rustig zeggend: ‘En nou zal de kat wel niet met je maag weglopen, wat Jans?’

‘Nou dat geloof ’k ook,’ lachte de meid, die liever van hém dan van haar bediend werd en al bang was geweest dat ze vandaag niks zou krijgen met de ruzie, die die kérel altijd maakte, dan om dit, dan om dat. ’t Werd ’n lamme dienst met al die haarlemmerdijkies. Hoe was ’t gosmogelijk dat zij zoveel van hém afwachtte! Zij had ’m al lang d’r nagels in zn vlees gezet. Was me dat ’n kérel! Daar maakte ’n vrouw zich de hele dag de sappel voor. En zo’n smoesie dat de haas niet vérs was. Alsof ze niet alles hoorde, al sprak die Frans. . . Nee, dan most-ie vroeger opstaan. . . Zo’n zonde van de haas!. . .

‘Heb je zo genoeg saus, Jans?’

‘Best, meneer.’

‘As je niet genoeg heb, kom je maar weerom.. .’

De deur piepte dicht. Hij begon weer te wandelen op en neer, op en neer, de tafel langs naar het raam, van het raam naar de tafel, minder opgewonden - met wat berouw, er lichtelijk spijt over hebbend dat Til zo gebukt -snikkend zat, bij de tafel, bij al die schalen, bij de schaal

145