Interieurs

‘Toe, eet nou ’n stukkie haas.’

‘Ik wil joüw haas niet

"t Is mijn haas niet

‘Voor geen goud eet ’k ’n stukkie

‘O, o, alles wordt koud. . . ’

‘Dat wou jij toch! Nou heb je toch je plezier. . . ’

En wéér loomde het prikkelend, ophitsend zwijgen in de kamer, zaten zij als in ernstig gepeins, bijna somber, met een heftiger groeiing van vervreemding, die aan élke ruzie voorafging. Al zijn eetlust was weg inééns door de ingehouden woede, door de zenuwachtigheid die zijn keel en handen van een onaangename kamer-heetheid maakte.

Terwijl dacht-ie an de meid. Wat moest dié weer denken dat ’t binnen zo stil was, dat ze in ’t geheel niet geroepen werd om haar eten te halen. Wat stond dat ridikuul, ridi-kuul. Je kon d’r toch niet zonder eten laten. Hoe moest dat nou? Hoe moest dat nou? Wel tien minuten had ze nou al gewacht. Dat ging niet, ging niet, ging niet. Wel vervloekt, daar had je ’t gehuil weer! In ’n drift stond-ie op, lopend heen en weer in de kamer, zich opwindend, redenerend, redenerend dat hij gelijk had, dat zij geen vrouw was om mee te leven, dat ze hem ongelukkig maakte, dat zij an alles schuld had. Zo liep hij zichzelf op te winden. Zij stil-snikkend werd nerveuzer, schrikke-lijk-nerveus door zijn egaal-geloop, zijn gezwijg. Als-ie maar wat zei. Maar hij zei niks. En dat geloop. Dat geloop heen-en-weer. Dat vermoeiend geloop. En al ’t eten dat koud werd. De stijve aardappels, de kouwe erwtjes. Waar zij de hele middag an gewerkt had. Zo’n sar, zo’n judas. Al haar werk telde-die niet. Niet zóveel maalde-

142