Interieurs

alles beredeneerd in één snelle ziening van de twist van die morgen in verband met de haas op tafel. Zij wou haar zin doordrijven, doordrijven, doordrijven. Zij sarde hem, rekte de kwestie met geweld.

‘Wie liegt ’r?’ vroeg zij gepikeerd.

‘Jij! jij! jij! als ik de kaart voor ’n postpakket geschreven heb - dan was die haas voor Koos, voor Kóós! En niet voor ons! Maar jij vertikte ’t, jij verdomde ’t.’

‘Das niet waar! ’k Wou jou is verrassen.’

‘Dat liég je,’ fluisterde hij met bedwongen woede, ‘je woü ’m niet an Koos zenden!’

‘En wat heeft Koos nou an zo’n haas,’ begon zij te redeneren, ‘wat heeft-ie an zo een haas. Wij eten nooit haas. Nou wou ’k zélf is haas eten ‘Dat verzin je nou maar.’

‘Op me woord. . . ’

‘’k Geloof je woord niet.’

‘Ach Guus geloof me nou

‘Nee - ’k geloof je geen jota. . . Jij heb gedacht: nou zal ’k is tonen da’k ’m tóch niet an Koos zend! En Suus zal ’m niet hebben... En dan hou ’k ’m zelf!

‘Nee dat heb ’k niet gedacht.’

‘Dat heb je wél gedacht.’

Bleek-zwijgend leunde hij achterover. Dat liep toch de spuigaten uit! Eerst ’s morgens de herrie over de haas. Hij woedend ’t huis uitgelopen. Zij an ’t huilen. Dan kom je ’s middags thuis, maakt ’t weer goed, pakt elkaar en verdomme dan zij nóg eens de brutaliteit om ’m met die haas te sarren. Als hij ’n kaart voor ’n postpakket schreef, dan had zij ’m weg te zenden. Die vervloekte, vervloekte koppigheid. . .

139