teer-fluisterend ging het gesprek:
‘. . .Is ’t nou weer alles goed, Tilly. . . ?’
‘. . . Helemaal goed ‘En hou je nog van me?’
‘Alles.’
‘Hélemaal alles?’
‘Hélemaal alles.’
‘Denk je an niks meer?’
‘An niks.’
‘En ben je nog verliefd op me?’
‘Helemaal verliefd.’
‘Zeker nog maar ’n béétje, hè?’
‘Nee, alles, alles. . .’
‘Alleen van mij?’
‘Alleen van jou, lieve Guus. . .’
‘Van niemand anders?’
‘Alleen van jou.’
‘Ben ik slécht voor je?’
‘Nee, je bent ’n engel. . . ’
‘Heb je me niks te verwijten?’
‘Niks, niks. . . Ik ben slecht voor jou.’
‘Nee m’n snoetje. . . Ik ben slecht. . .’
‘Je ben alleen maar wat driftig. . . ’
‘Hou je alles van me?’
‘Alles, alles, alles. . .’
Als twee kinderen stonden ze in omarming, herhalend de woordjes van élke dag, onverzadigd ze te horen, elkander zoentjes gevend - hij heel-teer op haar mond, naast haar neusje, op haar kinnetje, op haar ogen - en dan was er weer het oude gestoei, zij zich verwerend, hij proberend haar te zoenen op de oorgaatjes.
135