Interieurs

‘Zo heb je Dolf gezien?’

‘Ja - en ’k zou je groeten.’

‘En had-ie niets bijzonders?’

‘Nou Miepie is wat onplezierig.’

‘Wat scheelt ze?’

‘Wat ze scheelt zei-die niet. Hij had zo’n haast.’

‘En wanneer komt-ie weer is an.’

‘Misschien zondag, ’t Is zo’n end voor ’m, niet?’

‘Ja ’t is ’n heel end.’

‘En wat eten we?’

‘Lekker. Je zult smullen ‘Nou ’k heb goeie honger.’

‘Da’s wat nieuws, hè, Jans, dat meneer honger heeft, hè?’ ‘Nou,’ lachte Jans, ‘meneer het wel altijd honger.’

‘Vin je niet Jans dat meneer mager wordt?’

‘Nou!. . . De botten steken d’r bij meneer uit,’ lachte Jans weer.

En het gaf een gevoel van grote, genoegelijke huiselijkheid dat ze zo spraken met hun drieën in het keukentje, waar alles glansde van kalkwit en koper.

‘Kom je niet binnen?’ vroeg hij weer.

‘’k Kom dadelijk. .. Drink maar vast je bittertje.’ Neuriënd liep hij terug, blij, opgelucht, kreeg de bitter-karaf uit de behaaglijke kast, waar blinkend en helder de glazen en het bordengerij stonden. Wat de kamer anders werd als zij goed op hem was. Dan werden de kamervoor-werpen van een gelukkige vertrouwelijkheid, herinnerde alles aan haar, aan haar zorgen, haar liefde. . .

Zij kwam nu ook binnen, bij hem, en ze zoenden elkander, armen om elkaar heen, voorzichtig, dat niet de meid het geluid der zachte smakjes zou horen. En dan zacht,

134