Interieurs

gen, maar nooit zulke geniepige, ’n Man dee nooit geniepig; die ruziede altijd royaal, maar ’n vrouw die drensde zolang, wist nooit van uitscheiden, wou altijd ’t laatste woord. Om ’m te verwijten dat-ie egoïst was! Was hij egoïst? Dee-die niet alles voor d’r? Wat had ze al niet van m gehad in de tijd van twee maanden?. . . ’n Zomer-manteltje en ’n broche én ’n oud-zilveren armband en hoe dikwijls bracht-ie niet fruit of bloemen mee? Kocht-ie óóit wat voor zichzelf? Nee maar, wat kocht-ie ooit voor zichzelf? Hoe lang dee die al niet met z’n pak? En wat dee zij voor hém? Niks! Niet zó veel! Niks had ze voor hem over. Had-ie ’r één ogenblik an gedacht om de haas voor Suus te kopen? Nee maar, nou eerlijk: had-ie ’r maar in de vérste vérte an gedacht? Ach wel nee! Net of-ie niet wist dat zij en Suus vuur en water waren. De haas had-ie voor Kóós gekocht om haar te plezieren. En dat zij nou over zon haas ruzie maakte!... Hij had gelijk. Wat had-ie nou anders gezegd, toen-die de haas betaalde. .. anders gezegd dan. . . Wel vervloekt, vervloekt! Stampvoetend stond hij even stil, de vuisten ballend. Nu had hij alweer onzinnig lopen te redeneren, vermoeiend, onsamenhangend te redeneren over ’n kleine ruzie. Het was om hels te worden zó als die twisten hem obsedeerden, hoe hij er telkens opnieuw over zanikte en de woorden herkauwde! Net of-ie ’n kwaad geweten had. Net of hij schuld had! Dat kwam alleen omdat hij altijd weer trachtte na een ruzie tot de herinnering te komen van wat hij in zijn woede gezegd had, wat zij gezegd had, hóé het was aangekomen. Hij hield dolveel van haar. Dat was zeker. En zij van hem. Was het niet om krankzinnig te worden als je ’r an dacht dat je het ene ogenblik elkaar

127