Interieurs

Precies. Zó zei ze ’t en nét zo kregel. Zo’n echte toon om weer ruzie te maken. Wat zei ik toen? Ik zei. . . Ik zei...: wie zegt nou dat ’k ’m Koos niét gun. En toen zij - zo vinnig, zo ónvrouwelijk: zénd ’m dan maar an Suus. Nou wil ’k ’m niet meer voor Koos! Toen ben ik warm gelopen. Wat heb ’k toen gezegd? Wat? Precies weet ’k ’t niet meer, Als je driftig wordt, zég je maar wat, ’t eerste ’t beste. Gek, hoe helder en vinnig je denkt als je driftig ben en wat ’n plezier je ’r in hebt om valse dingetjes te zeggen - verduiveld vals - zo beroerd vies - en je gulzig gezoek naar allemaal smerige piekanterietjes die ophitsen en beledigen - en zo zónder moedwil als je ’t doet - ’t komt vanzelf - zonder redenering - en je kunt ’t niet in-houen. . . Maar wat had-ie ’r nou gezegd?. . . ’s Goed verzinnen. . . Wat déé ’t ’r toe! Wat-ie gezegd had was in de grond waar geweest. Want stel ’t geval nou is zuiver. Je koopt de haas voor Kóós. Dat stond vast. En daar dee je haar ’n plezier mee, want zelf zou je nooit op de gedachte kommen die vervelende, altijd-lachende, zwager ’n haas te zenden. Je dee ’t om haar te plezieren, voor haar betaalde je ’n riks voor zo’n beest en met riksen gooide je niet. Nou, en dan dacht je dat ze naar je toe zou kommen en je zou pakken, omdat ze toch wel wist dat je ’t voor haar dee, omdat je zoveel van ’r hield als ze maar wat lief humeur toonde. Jawel! Al je goeie bedoelingen lei ze verkeerd uit. ’t Was om duvels te worden als je ’r an dacht! Wel god nog toe: je kocht de haas voor haar en ómdat je nou zo toevallig zei dat Suus. . . ’t Was om je op te vreten! Je bedoelde ’t toch helemaal onschuldig. En zo vies als ze was, als ze kwaad werd, d’r vuile verwijten en d’r klachten! Hij zei ook wel is harde din

126