Interieurs

‘Zit dat nog? Ha, ha, ha! Zo, ben jij zó ondeugend?’ ‘Hahaha!’

‘Hahaha! En breng nou is vlug thee, Jo en geef je vrijer vanavond ’n ferme pakkert, hoor?’

‘Nou óf!’

Bij ’t ontbijt werd-ie weer stil. Als Kalker nou óók eens ’t zelfde zei. Afwachten, afwachten. Maar als-die ook eens zei: je moet weer geopereerd worde. Wat dan?. .. Ja, wat dan? Afwachten. Niet nodeloos ongerust make. Die Duitse dokter, die ook niet voor de poes was, had toch gezegd dat-ie beter was. Als ’t terugkwam, kón ’t dodelijk zijn, was ’t dodelijk zei Bruin. Jawel, allemaal vermoedens. In de eerste plaats zou ’t natuurlijk niks zijn. In de tweede plaats - nou is héél kalmpjes redenere -kon-ie net zo goed wéér geopereerd worde, getrouwd of ongetrouwd, ’t Was natuurlijk niks. Nee, maar verbeeld je: als je pas achthonderd pop heb uitgegeven om beter te worde en dat... Wat ’n radeloze onzin. .. Goed. Gesteld eens - heel kampjes redenere - gesteld eens dat-ie --hè hij werd ’r moe van, van zo precies alle gevallen te stelle - tóch geopereerd moest worde. Dan ware er twee kan-se: beter of niet beter. Wer je beter dan was alles goed, had je oppassing van Bets, van pracht-Bets, van die engel, van dat heerlijke kind - wer je niet beter, maar je wer natuurlijk wél beter, nou wat dan? Wat dan? Dan niks. Niks. Daar had je niet over te denke. Of wou je Bets nou maar niét gaan afhale en nog is in je eentje opgeslote lig-ge in ’n ziekehuis? Jawel. Die ouwe egoïst, die zou dat wel wille. Dan was ’t voor góéd uit. Voor góéd. Dan kwam ’t nooit meer an. Dan zou die Tenhove.. . Als-ie dól was. Néé. Nou hiéld-ie haar. Al zou ’t maar twee da-

118