Interieurs

ge, maar twéé üre dure. En wat ’n geredeneer voor niks. Éérst naar Kalker en dan redenere. Alsof ’t een wet was om gezond te zijn als je trouwde! Alsof ’r niet duizend teringlijders en nierlijders en zieke mense trouwde! Al was-ie driekwart kapot had-ie nóg ’t recht om te trouwe. Morgen kon je vrouw wel ziek worde. Als tijd kwam, kwam zorg. Wie wist wat-ie onder z n lede had? Goed als ’t iets overerfelijks was. Maar in zo’n geval. Wat ’n vuile wet zou ’t zijn, als alleen gezonde mense mochte trouwe! Alsof zieke niet nét zo voelde. En je geestelijk huwelijk? O zo. Als Bets ’n kwaal kreeg, zou-ie ’r dan toch niet trouwe? Al had ze de ergste tering zou-ie dï troüwe. En de broer van Kroder? Werd die niet opgepast door z’n vrouw, dat je ’r trane van in je ogen kreeg als je ’t bijwoonde? Dat was toch ook n jonge man. Néé maar en gestéld nou is ’n ouwe man van zestig met een vrouw van twintig... En daar had je. . . En daar had je de vrouw van Michel, die al kwakkelend was toen ze met Michel trouwde. . . En was ze niet bijgekomme? - God zou ’m er voor beware om nóg eens geopereerd te moete worde, nóg eens al dat schrikkelijke mee te make - maar alléén nooit meer. Als Bets van ’m hield, maakte zij ’t met plezier mee. Dat was ’t leed van ’t huwelijk - zoals Vondel ’t gezegd had - zoals Vondel ’t zo juist gezegd had. . . ‘in lief en leed’... ‘in lief en leed’. . . ‘Twee zielen gloeiend aaneen gesmeed of vast geschakeld en verbonden in lief en leed.' Die heerlijke Bets. D’r in je arme te neme strakkies - als je alleen met ’r was - dat goeie kind, dat zo om m getreurd had, die hij zo gelukkig zou make, zo absoluut gelukkig, dat ze niets van de wereld, van de zelfzuchtige ruwe wereld zou voele als ’t móóie, ’t

119