Interieurs

’t gemeen om an Bruin te vrage z’n mond te houe. Bruin was zo intiem met die ouwe jicht-egoïst. Dank-je. Merci. Naar ’n andere dokter. En je mond houe. Voor geen goud iets zegge. Die Bets. Die goddelijke Bets. Zo’n prachtkind met lichtblonde haren als fluweel. D’r in geen vijf maande gezien en d’r weer loslate. Om de drommel niet. Nee. Geen bad neme. Vanmorge geen bad. Die kou. Dat kouwe water. Vlug ontbijte en naar Kalker. Kalker die kon ’m van vroeger. Hoe laat was Kal-ker thuis? Een uur. Nou maar alles op je gemak doen. Tobbend, redenerend, kleedde hij zich aan, belde om ’t ontbijt, ’t Water had ’m goed gedaan. Z’n zenuwachtige overspanning was iets gezakt. Zag-ie ’r niet patent uit, zo bruin, zo uitgerust? En waarom nou zo’n drukte gemaakt over ’n bobbeltje. Echt zo iets overdrevens van hem. ’n Ander zou ’r om lache. Om lache. Tralala. Trala. O zo. Wat ’n opwinding voor niks.

‘Zo. Worst en eiere. Nog altijd worst en eiere.’

‘De juffrouw vraagt, of-u thee of koffie drinkt?’

‘Thee, Sientje, Pietje, Treesje. Hoe heet je?’

‘Jo.’

‘Dacht ’k wel. Jullie hete allemaal Jo. Heb jij ’n vrijer, Jo?’

‘Jawel, meneer.’

‘Hou ’m dan! Haha! Hoor je?’

‘O zo, meneer. Krijge is niks. Houe is de kunst.’ Aardige ogen in d’r hoofd. Aardig ding. Trala. Trala. Wel ’n mondje om te zoene, zo’n lekker, gezellig bekje. Maar dat kon je natuurlijk niet meer doen.

‘En wanneer gaan jullie trouwe?’

‘Trouwe? Nou, dat zit nog.’

117