Interieurs

‘Ja!’

‘Zal ’k ’t bad vuile?’

‘Ja. Vul maar.’

Het water striem-plaste op het zink, vrolijk van spatten-gedruis, zachter verploempend bij ’t vollopen. Kijkend naar het stille licht van de crème-gordijnen, betastte hij nóg eens het lidteken en zat op in bed. ’t Was ’r zéker. Je vingers zagen zo iets stérker dan je ogen. Naar de dokter. Natuurlijk dadelijk en ’n bakkie neme. Naar de dokter en late onder zoeke. Eerst je bad. Je kon toch niet wet e. ‘Is ’t vol?’

‘Ja meneer.’

‘Vooruit dan.’

Op de rand van ’t bed bleef-ie zitten, nadenkend, moeilijk van gedachte-formulering. En toen greep ’m ineens een grote woede, ’n woede die ’m op z’n blote voeten dee heen en weer lopen en hard spreken - op schreeuwen af -omdat ze hem beneje toch niet konde hore. Eerst stamel -de-die haast. . . . ‘Zo’n stommeling!. . . Zo’n ploert!. . . Zo’n gemene patser!. . . ’k Zal ’m ’n brief-ie schrijve!. . . Waar-die van zal opfrisse. . . Sie sind ein Lump. . . Sie wissen... In ’t Duits kon je zo’n kerel nog niet eens raak uitschelde. . . Zo’n vlégel. . . om achthonderd pop af te neme... en te lache... te lache... Sie sind heiratungs-fahig!. . . Die lamme mof!... En daar liep je nou met je jonge warme leven!... En dat liet Gód, Gód, Gód zo maar toe... Zo maar toe!... Zo maar toe... Die Gód!... Die Gód!... Zo maar toe! Kon je krepere... als ’t zo was. Wat heb ik jóü gedaan!. .. Zal ’k dan nooit is rust krijge!... Nou en ik laat me niet operere!. . . ’k Stap net zo lief dadelijk uit!. . . En ik doé ’t niet. En ik

115