Interieurs

dat ’t stak, alsof ’r in gepriemd werd. Met slappe vertwijfeling zat-ie op de stoel, zag z’n voet reflecteren in de spiegel, probeerde na te denken. D’r was ’n stolling om z’n hoofd, ’n sufheid, ’n schrik-verlamming. Denke kon-ie niet. Hij had wel wille schreeuwe. Maar wat gaf ’t? En waarom zou-die schreeuwe. D’r was iets gebeurd. Iets. Wat! God, wat? Ja, dat was ’t. O, lieve Jezus.. . O, goeie God!. . . Met ’t voorhoofd geplakt tegen de ruit keek-ie naar de fletse lucht, blééf kijken, terwijl de ruit bleek-pa-relmoerig van adem-aanslag werd. Niks zag-ie. De adem-nimbus spreidde egaal om z’n hoofd, werd ’n wit vlak voor z’n ogen, om z’n denken. Suffig stond-ie op, kroop weer in bed. Z’n hoofd boorde in de kussen-deuk. En in de donkerte achter z’n oogleden doorleefde-ie ’t aanzwartend angst-visioen dat hem lam sloeg, dat hem alles dee voelen als een diep, diép ruim aan alle kanten, als ’n wereld van enkel kille kelderlucht. Nou was ’t uit. Uit. Dat kon je zo hebbe - komiekig. O, o, wat was alles naar, gruwelijk, wanhopig naar - zo te ligge in je warme bed, met je bene gekruld in de warm-laken-plooiing - én - én - én. Wat nou én? - Niks én. Nou had je ’t wéér, ’t ouwe, ’t wéte, rondom je van de hele wereld, ’t stratenla-waai, here met zwart diep-zwart glimmende hoede en hél-witte boorde en dames met pofmouwe, ja, rooie blouses met pofmouwe, pofmouwe - én ’t asfalt - en de tram, rinkink, rinkink, rinkink en de koffiehuize met geelgloeiende electrische bolletjes, allemaal spiraal-gloei-ende draadjes en tumblers met bier en de agente - die agent met z’n sik en de kopere band om z’n helm en de etalage van Hirsch, precies van Hirsch - zij je japonnen met gele kante om de zwart-glimmende standaards - en

113