Interieurs

kon ’r niet meer tegen. . . Tek. Tek. Tek. Tek. Wat ’n vervloekt gehoor. Soezerig lag-ie an Bets te denken, probeerde d’r wéér voor zich te zien, zoals-ie d’r gisternacht gezien had, maar ’t lukte niet. Hij was te moe. D’r hele gezicht had-ie vergete, zo moe was-ie, zo móé.

Beneden klopte de behanger nog. De waterleiding liep met kletsende slaagjes. Half-ingedut schrikte hij, om ’n iets dat hem weer gestoord had. Niks. Niks. D’r was niemand. Maar ’n bits-optrillende zenuwschokking dreef ’m inééns op. Tweemaal duidelijk had-ie ’n steek gevoeld in ’t lidteken. Twee snijdende priempjes. Wat je daarvan schrikke kon. Z’n achterhoofd voelde nog koud. Nou voelde-die niks meer. Hè, wat kinderachtig om van ’n ze-nuwprikkel te schrikke. Ga nou nog wat slape. Komt allemaal van je kregeligheid. Natuurlijk. Natuurlijk. Grote Gód daar had je ’t wéér, weer een vlijmende steek in z’n borst op de plek waar-ie geopereerd was! Even met ogen van starre ontzetting zat-ie op in ’t bed, luisterend naar de waterleiding. Wat was dat? Was ’t verbeelding? Nee, geen verbeelding - die typische steek. Grote God! Grote God! ’n Lome verslagenheid, ’n klamme moedeloosheid sloten ’m in ’n pantser van heet-gloeiende benauwing, maakten z’n gezicht smal-bleek van ontzetting. Maar ’t kwam niet terug.

Wat was-ie slap van zenuwe geworde, dat-ie zich dadelijk iets verbééldde. Tek. Tek. Tek. Tek. Wat meisjesachtig nerveus. Ga nou maar slape. Met je malle fantasie. Zo. Met de dekens over je hoofd. Tek. Tek. Tek. Tek. Onrustig lag-ie. Onder ’t dek was ’t te warm. Zo. Je mond vrij make. Wakker, helder-overprikkeld van denken keek-ie

111