Interieurs

In de Bar zaten Kroder en Fips. Wel, herebeware, daar had je Nanta! Leefde die nog? Wel wat ’n verrassing. Dat gaf ’n rondje. Hij an ’t vertellen van z’n ziekte, van z’n beterschap en ’n koffiehuisbelangstelling bij de anderen. Zeker, ze móchten hem wel, ze mochten hem heel erg, maar ’t dee zo weinig, ’t Leek zo vér af, ’t verhaal van ’n ziekte, als je gezellig-levend bij elkaar zat rondom ’n marmeren tafeltje met kleintjes koffie en pousse. Een wondje an ’n vinger, dat ze zouen kunnen zien, zou ze meer gefrappeerd hebben dan ’t vertellen van die operatie. ’t Was zo vér weg. ’t Dee zo vreemd bij de kleintjes koffie en pousse. Belangstellend-knikkend luisterden ze, vragend, hoofdschuddend, maar ze wisten allemaal wel, dat ze in de Bar zaten, dat ’t een koffïehuisverhaal was. En terwijl Frits aan ’t vertellen was van de operatie in Hei-delberg, van ’t vervelende van Wildbad, voelde-ie ook wel dat ’t óók voor hem léég was, dat z’n wildste smart-ogenblikken van tóén en z’n dofste wanhoop én z’n uren van brandend-bidden kleurloos waren geworden, dat zij ’r niks van zouen begrijpen, omdat ze zo onafgebroken-druk in het leven van de dag waren gebleven. Ja, dat was wel gék. Vijf maanden weg en nóü al geen herinneringen meer. Wat n dwaas ding was wanhoop dan, als je er in de Bar bij je vrienden geen hete terugslag van ontving. Kroder was wel wat veranderd. Die had ook z’n baard laten staan, maar Fips met z’n jong-rood gezicht en z’n glimmende hoge hoed, die was précies eender. Toch wel zonderling dat Kroder en Fips ’m geen blijheid van weerzien gaven. De Utrechtsestraat had ’m tot geluk opgevoerd. Die twéé, die twee vrin-den, vrin-den lieten hem koel-onbewogen, straf van koffiehuisachtige welwillend-

104