Trinette

76

korpsen van ’t garnizoen... met fakkels en bengaalsch licht... Ga j’s mee kijken?”

⁷t Was de tweede dag der nationale feesten.

„Hoe weet je dat?”

„’t Staat angeplakt.”

... „’t Zal zoo drommels laat worden...”

... „Malligheid .. . voor één keer ... Neem jij Florent en Trinette mee ... Ik, Janneke ... Nou, wat zè-je?”

Tante Adrienne dacht even na. Trinette popelde van ongeduld. Ze had de buurvrouw wel om den hals kunnen vliegen.

. Als Florent wil. . ..”

„Mooi zoo.”

„ .... Maar Trinette zal niet mee kunnen .... die is pas om acht uur klaar.”

’t Viel als ijskoud water op ’t meisje.

„ . .. Kom loop zelf ’s bij de menschen an. Je nicht heeft nog niks van de stad gezien, wel?”

Trinette schudde treurig ’t hoofd, bijna op huilen af. Tante kreeg medelijden.

„Ik zal ’t vragen,” zei ze eindelijk en werkelijk kwam ze ’s middags Mad. Greiner bezoeken, die na wat tegenstribbelen toestond dat de bonne om zes uur vrijaf nam.

Trinette juichte. Ze danste met Jules in ’t rond. Toen ze Bernard tegenkwam begroette ze hem met den uitgelaten uitroep:

„ .. .. ’k Ga naar Brussel! .... *k Ga de stad in vanavond! ... Cristi, ’k zou je om je hals kunnen vliegen!” Bedaard, lachend weerde hij haar af:

„Men zegt geen Cristi, Trinette.... Nee, wees nu niet zoo opgewonden.”

Maar ze had geen rust om met ’m te praten. Of-ie nog lang hier bij de kinderen bleef? Ja?

.... Ze kwam dadelijk weer terug. En ze trok Jules mee, kocht in een der zijstraten ’n groot lint, hel geel, kwam er mee aandraven, rustte niet vóór hij gezegd had of ’t haar goed stond, of ze ’t zóo moest dragen of met ’n strik van achter.