Trinette

75

’t werd meestal later — kwam ze thuis. Oom was naar bed, tante en Florent zaten bij de lamp of in ¹t schemerdonker. Dan bleef men praten tot tien uur en ging men naar boven. Florent sprak zelden in ’t bijzijn der tante. In zijn kamer werd hij altijd grappig, bootste dierengeluiden na. De eerste avonden had ze gezwegen, maar den derden had hij gekreund en gerocheld als ’n stervende. Trinette had er kippenvel van gekregen.

... „Florent, Hé!”

„Roep je?”

„Ach toe, schei uit!...”

„’k Sterf,” was ’t antwoord geweest, ’n hol geluid als uit ’t graf.

„Florent!...”

„Nou dan? .. . .”

„Doe zoo eng niet...”

Zoo waren ze an ⁹t praten geraakt, gedempt sprekend, om niet door tante, die beneden sliep, gehoord te worden.

Ze vond ’m zoo leelijk niet meer, was blij als ze z’n stem in ’t donker hoorde.

¹

t Was Vrijdagmorgen, acht uur. Trinette ontbeet met tante in de voorkamer. Oom en Florent waren aan ’t werk. Ze had juist ’n brief aan Romaine en moeder afgeschreven. Met groote, dikke hanepooten had ze ’t briefje gevuld, ’n onsamenhangend relaas, ⁹n grappig mengelmoes, waarin frère Bernard, Frans, tante, Florent, Gonne, Madame Grei-ner en Jules voorkwamen en waarin ze gelijk de groeten aan iedereen, aan den pastoor, aan mère Margrite, Fontan, Cohu, Madame Zu en Minette deed.

Voor ’t open raam der kamer vertoonden zich de gevulde vormen van Madame Colbert.

.. . „Goejen morgen .. . wel geslapen? ... ’k had ’n plannetje, Adrienne ...”

„Laat ’s hooren . .. .”

„D’r is optocht van militairen in de stad. .. alle muziek-