Trinette

7 3

jongen, vol nadenken, vol sympathie voor z’n mede-menschen, éen aanbidding voor z’n kerk. Van vrouwen had hij ’n af keer. Toen wou ’t toe val, dat hij ’n passie opvatte voor ’n groot, slank meisje met rood haar, dat in ’tzelfde huis woonde, ’n vrouw die iederen avond met ’n anderen man thuis kwam. Bernard eindigde met haar geheel voor zich te nemen. Ze leefden samen. Toen kwam ’n kind, verrassing en teleurstelling. In ’t kraambed stierf de vrouw, ’t Kind leefde twee jaar, ’n idioot wezen, waarvan ’t bleeke waterzuchtige hoofd nooit van ’t kussen opkwam, ’n ellendige stumper, gedoemd twee wanhopige worsteljaren in ’t daglicht door te brengen.

Van ’t grafje kwam Bernard als ’n gebroken man terug, met ’t gevoel van ’n groote misdaad over zich. Dat was wel lang geleden. Geen andere sporen van z’n passie waren overgebleven, dan twee graven en ’n snellere hartslag wanneer hij vrouwen met rood haar zag. Voor Trinette had hij ’n genegenheid, ’n aandrang om over dat kopje met goudhaar te waken. In al zijn jaren van opoffering voor anderen, had hij ’n groote menschenkennis verkregen. Hij kende ’t meisje. Hij was bang voor die jonge vrouw met haar vreemden aard, alleen in dat groote Brussel, bang voor de weeldestad, die als ’n maalstroom bij de Zigeuner-natuur dreigde. En toch, ’t wispelturige, ’t ongeduldige, ’t onoprechte, ’t goedhartige, ’t haatdragende.., alles bij elkander trok hem aan ,. . Ze leek opvallend vreemd op Loulou. ..

’n Eigenaardige omgang was er in die week tusschen hen gekomen. Trinette vertelde hem openhartig de dwaaste dingen. Soms zat ze ernstig naar hem te luisteren, onder den indruk van z’n groot geduld, z’n beschaving. Soms zag ze in hem alleen den mooien jongen met de meisjesoogen, lachte ze kinderachtig-vroolijk om z’n ernst. Hij zag er ook heel jong uit, ondanks z’n dertig jaren. Ze zei ’m ronduit hoe ze over ’m dacht. Als-ie pastoor was zou ze respect voor hem hebben, maar ’n... broeder! Of-ie geen berouw had, dat-ie nooit zou kunnen trouwen ? .. . Hij moest er wel