Trinette

72

’t onhandelbaar kereltje verdragend. Ze had altijd twee geregelde gangen, een naar de Avenue Cortenbergh om ’t gezicht op de stad, de ander naar de plaats, waar broeder Bernard op de spelende doofstommen lette.

Eens dat ze zat, waar Frans ’t vergezicht getoond had, kwam de geestelijke voorbij.

„Ken je Brussel, broeder?”

„ Zeker, Trinette. ”

„’k Wou ’r wonen .... ’k hunker ’r naar.”

„Alles klatergoud, la petite .. .

„’k Wou ’r zijn .... graag. . .

„Vlinders willen naar ’t licht. ...”

„Dat heeft tante Adri ook eens gezegd .... Dat begrijp ik niet. . ..”

„.... Brussel,” zei de geestelijke ernstig, somber met den arm in de richting van ’t glinsterend panorama wijzend . ... „Brussel lokt, bederft.... doodt.... Brussel is rot...”

Angstig keek ’t meisje naar z’n slanke, zwarte gestalte.

Toen overdacht ze, dat-ie wel zoo spreken moest en ze lachte vroolijk op.

„Lach je, Trinette?”

... ,/k Wou ’r toch graag zijn . . . dolgraag ... . ’k verveel me hier!*

„Ga naar Rochefort terug.”

„Nee, nooit! ... ’k wil zien met m’n eigen oogen... Wil je broeder?” Ze presenteerde uit ’n zakje ulevellen.

„Dank je. .. Wie heeft je dat gegeven?”

Half ongerust keek hij haar aan.

... „Tante,” zei ze haperend, druk bezig met ’t dichtmaken van ’t zakje.

Hij zag dat ze loog. Toch zei hij niets. Ze trok hem zonderling aan. Ze was toch ’t jonge opbruisende leven, vol kleine dwaze gebreken; ze was in z’n oog de wilde lust naar vrijheid. Hij had ’n groote smart meegeleefd voor hij z’n gelofte aflegde, ’n Korte historie. Hij was student, ’n stille