Trinette

70

met ether, ’t Was of ’t heel gekrioel van daken en koepels bezield leefde, ademhalend als ’n groote mooie Godin in ’n bad van geurige oliën, iedere longstoot ’n golf jong leven, bedwelmend genot voor zich dreef.

Drukkend de hand van Frans keek ze toe, dronken van verlangen om méér te zien. Lang bleef ze staan zoo, ’t heele panorama in zich opnemend met ’n gevoel van grootheid, ’n dwaas idee, dat de heele stad aan haar voeten lag, ze de hand maar had uit te steken om al de kaartenhuisjes van

den grond te nemen.......

„Wie is die man? .. . .” Jules was ontwaakt, keek Frans wantrouwend aan.

„Zoo kleine aap, ben je eindelijk uitgeslapen?”

„Sust,” fluisterde Trinette.

En haastig nam ze afscheid, reed vlug naar huis terug. Mevrouw was nog niet thuis. In de veranda zat David Greiner, die Jules op z’n schoot nam en de bonne even onder de kin streek. Ze wist niet of ze moest lachen of kwaad zijn. „Je bent ’n knappe meid,” zei Greiner.

Ze kleurde tot over de ooren.

„Heb je al ’n vrijer?”

„Nee....”

„Zoo,.... dat zal ’k je over ’n week nog eens vragen .... Dat duurt hier nooit lang. ...”

Hij lachte om de eigen aardigheid. Mevrouw kwam binnen. „Ga naar de keuken,” zei ze bits, met nijdigen blik op haar man. Verlegen ging de bonne heen.

„Thérèse, Thérèse, wat ben je uit je humeur!”

„’k Hou ’r niet van dat je gekheid met de meiden maakt.” „Maar beste kind ....”

„Die blijft hier niet lang.. .. Ze is te jong en te mooi—” „Maar .... ”

Madame Greiner’s oogen bliksemden. De bankier zweeg. Hij durfde niet veel inbrengen tegen de vrouw aan wie hij z’n heele fortuin te danken had.

Na ’t diner mocht Jules nog ’n uur opblijven. Toen moest