Trinette

67

. . .„’k Hou van kinderen .... veel, heel veel .... als ze pijn hebben, doet ’t me pijn.... ’k wou ze gelukkig zien ...

’k wou om m’n leven, dat ze lachten, vroolijk uitgelaten...

’k Heb óók twee blinden .... De jeugd is ’t mooist.... Zoo’n

verwoeste is ’n wanklank .... Later denken ze gaat heen

de illusie .... ’k Kon wel bidden dat nooit de eerste droom kwam bij misvormde schepsels .... Geen geluid van buiten nu! . .. Geen klank van ’n vogel. .. geen ruischen van blaren . . . geen kraken van grint.... niets . . . niets!. . . ’n Woestenij . . . m’n God! ...”

Droomend staarde hij voor zich, ’t meisje vergetend. Z’n oogen keken naar den hemel, met ’n natten glans, ’n flikkering van toorn. Toen haalde hij z’n gebedenboekje te voorschijn, prevelde zacht voor zich heen, deemoedig... In TeDomine speravi.... non confundar in aetemum ...

Trinette durfde hem niet storen. Van terzij keek ze hem aan .... Jammer dat-ie broeder was.... Hij was knapper dan Frans, knapper dan Gonne. Juist terwijl ze den vorm van z’n neus en kin opnam, keerde hij zich om. Hun blikken ontmoetten elkander.

„U hebt oogen als Romaine,” zei ze zacht.

„Wie is Romaine ?”

„M’n zuster. .. de blinde.”

„De ongelukkige...”

Weer zwegen ze. De doofstommen draafden en stoeiden. Met de vingers maakten ze teekenen, die zij alleen verstonden.

Lachend spreidde ’t landschap zich uit, een oceaan van warm licht.

De broeder stond op.

„Au revoir, la petite ....”

Trinette keek hem na. ’n Groote eerbied kwam over haar, ’n dankbaarheid voor den jongen man in z’n zwarte soutane. . .. Cristi!. .. altijd te leven bij doofstommen... altijd geduldig.. . altijd bij anderen, vreemden... vlak bij ’t groote Brussel, dat haar aantrok. Ze bewonderde z’n slanke lenige gestalte.... Ze kreeg medelijden met ’m.