Trinette

66

„Wat zijn de kinderen stil.... vreeselijk stil, frère ... Dat was zoo. De jongens stoeiden en ravotten . . . ’n vreemd spel, iets dat neerdrukte .... ’n spel zonder ’n enkelen vroo-lijken klank.

„Ze zijn doofstom,” zei de broeder, eenvoudig, zonder ’n trilling in z’n stem.

„Dieu, mon Dieu . .. ,” angstig, keek ze naar die lachende gezichten ... „Dieu, mon Dieu!....”

„Allen uit ’t gesticht, daar bij den toren, la petite.... Ben je hier vreemd?”

.... „’k ben hier ’t eerst vandaag.”

„Hoe heet je?”

„Trinette.”

„.... Ik ben Bernard.”

Hij vroeg haar over haar familie. Afgetrokken — telkens kijkend naar de doofstommen — vertelde ze. Geen oogenblik viel hij haar in de rede.

Toen ze zweeg, zat hij in nadenken.

„Heb je vrinden?”

„ . . . .Tante .... oom ....”

„Als je raad noodig hebt, kom dan bij me, Trinette.” Zacht, meelijdend, drukte hij de kleine hand, z’n groote mooie vrouwen-oogen keken haar vreemd aan.

Ze bleef ’t spel der kinderen volgen, ’t Maakte haar bang .... die mooie natuur .... die zwijgende opgewektheid.

„Broeder.... ben je nooit ongeduldig .... als ze ondeugend zijn?”

„Nee.”

„Nooit? .... Nooit?”

„Nooit!”

„... . Da s vreemd .... ’k Heb zelf haast geen geduld om te leven .... ’k Geloof da’k nou al Juultje haat...

„Den kleinen jongen?”

„Ja.”

Even zweeg hij, toen sprak hij langzaam half tot haar, half tot zichzelf: