Trinette

^5

je terugkomt ga je bij den bakker an, vlak bij ’t weeshuis.....

Neem Juultje mee.... Wil je in de car, m’n schatje ? . . . .

Goed!. .. . Wandel de rest van den tijd weer met ’m......

Ik rij naar de stad, kom om zes uur terug Je moet

niet in de zon loopen.... en je haar draag je niet naar m’n

zin .... Ik zie graag de meiden comme-il-faut, hoor je?”.....

’t Was ’n onverdraaglijk heete dag, ’n warme gloeiing. De boodschappen waren spoedig gedaan. Toen wou ’t kind weer in z’n karretje rijden, sloeg Trinette met ’t zweepje. Ze moest draven, harder dan ’n paard. Doodmoe, verhit weigerde ze, maar de bengel begon te huilen, wierp zich op den grond, met handen en voeten kwaadaardig trappend. Wanhopig reed ze ’m maar weer voort.

Dicht bij de velden op den landweg kwamen ze ’n stoet tegen, ’n Zestigtal spelende kinderen, met ’n geestelijke. Jules scheen ’n vriendje te zien. Hij liet haar in den steek, speelde mee. Heel blij liet ze ’t toe, zette zich neer, opzij in ’t gras, dat gloeide van hitte, mijmerde stil voor zich heen, met ’n koortsachtig gevoel van wrevel en ongeduld.... Ze wou

liever terug. Ze haatte nu al dat brutale doorvoede kind____

Graag wou z’m beetnemen en schudden, vinnig, zooals ze ’t zoontje van mère Margrite gedaan had, toen die kwajongen haar bij de rooie haren trok.... Cristi!. ... wat ’n warmte! ... . Ze zou willen liggen in ’t mooie bed van mevrouw Greiner, met ’t kanten hemd an .. .. Cristi! . . . . Wat ^?n hemd!. .. . Zóo zou zij er wel nooit een dragen .... En die rijke peignoir....

’n Schaduw schrikte haar op. De geestelijke stond voor haar, ’n jonge man, met *n vriendelijk, verbrand gezicht, nog donkerder onder den breedgeranden vilten hoed. „Goejen dag, frère.”

„Was je an ’t denken, la petite?”

„ .... Ja .... heel even....”

„Nee, blijf zitten,” zei hij, de hand op haar schouder leggend en naast haar plaats nemend.

TRINETTE.    5