Trinette

64

„Ben jij de nieuwe meid?”

„Ja, Jules.”

„Nou jij heb leelijk rood haar, weet je?”

„Vin-je?”

„Hoe zag je vader d’r uit zonder beenen?”

Ze wou over wat anders praten, maar hij dwong tot ze hem de historie vertelde. Toen moest ze hem voortrijden in zijn sport-car. Ze draafde den heelen morgen achter ’t wagentje, terwijl ’t ondragelijk warm was.

Hoogrood, erg bezweet kwam ze eindelijk met den knaap naar ’t woonhuis terug, waar ze door mama knorrig ontvangen werd, omdat Jules er warm, bestoft uitzag.

In de keuken at ze met ’n bejaarde dienstmeid, die zoo door den neus ratelde, dat Trinette in’t begin niets verstond. Christine had ook nog ’t zwak woedend te worden, als men haar ^?n gezegde deed herhalen.

„Waar kom je vandaan?”

„Van Rochefort. ”

„Hoe oud bè-je ?”

„Wablief?”

„Bè-je doof? Hoe oud bè-je?”

„Nee,” zei Trinette, die ’t weer niet verstond.

Cristine keek nijdig.

„ . . .. Denk je dat ’t mooi is ’n oud mensch voor de gek te houen, zeg? .... Nou! Nou, jij zelt ’t hier lang maken . . / Kwaadaardig schoof ze ’t meisje haar portie toe.

Trinette kreeg ’t nog warmer bij ’t heete fornuis.

’t Raam mocht niet open want de ouwe leed aan rhumatiek Om half twee klonk de electrische schel voor de bonne. Mevrouw was in peignoir. De tafel was keurig gedekt met gebloemd porselein. Jules scheen niet veel eetlust te hebben : op z’n bord had-ie z’n vleesch laten staan.

„Trinette, nu wil jezeker wel ’n paar boodschappen doen ?____

Breng dit briefje bij den apotheker .... je gaat links af door de Lindhorststraat voorbij ’t Orphelinat.... dan de Avenue Cortenbergh.... Bij de Rondpoint zie j’t vanzelf Als