Trinette

’t Bleef ’n paar minuten stil.

Toen klonk ’n gemiauw. Zachtjes proestte hij.

.. . „Miauw!. . . Miauw!” ...

Ze hield ’t gezicht in de kussens.

Wat dee-ie ’t grappig.

.. . „Waf!. .. Woeaf! . . . Waf!” Nu was ’t ’n hond.

Ze werd warm van ’t lachen.

„Trinette ! .. . Hé! Hè!.. . Jassus, wat bè-je flauw!” . ..

Toch geen geluid. Hij gaf ’t op. ’t Duurde niet lang of ze hoorde ’n snurkend gedreun.

Nog kon ze den slaap niet vatten.

’t Bed zóo vreemd, de kamer vol dikken, donkeren nacht.

Zwak onderscheidde ze de omtrekken van ’t Maria-beeldje.

Ze zou dan maar bidden.... Heilige Maria. .. Heilige Maria .... Heilige Maria ....

IX.

Vroeg was ze den volgenden morgen op. Vroolijk, dartel zonlicht viel in breede bundels door ⁹t venster. Met oogen, half verblind van slaap, keek ze naar ⁹1 zonnige, lachende landschap en den tuin beneden, ’n Zestal laag gebouwde serres verhief z’n witte koppen in ’t groen, ’n Lange roodaarden buis met grijze kalkstrepen, kronkelde als ’n slang door alle heen, uitmondend in ’n grooten roodgebranden oven. Op zij en naar achter, gelijke vakken van bloemen en vruchten, lichtgroene peenbedden, spichtige boonstaken, donker geverfde koolophoopingen, erg donker; dan weer middenin ’n groot geel plakkaat, ’n vierkant hel schreeuwend rood.

Duiven kirden op ’t erf, kippen pikten in ’n omrasterde plek bij ’t huis.

Heel ver achter ’t groen van de kolen glooide ⁹t land, af glijdend naar ’t dal met wonderlijk leven, bezieling van licht.

De zon was er ’t mooist.

’t Zong in ’t dal, ’n lied van rustige schoonheid. Geel